армянская притча
Один торговец ежедневно давал своему сыну один аббаси и говорил:
— Возьми, сынок, береги и старайся копить деньги.
Сын выбрасывал эти деньги в воду. Отец узнал об этом, но ничего не сказал. Сын ничем не занимался, не работал, ел и пил в доме отца.
Однажды торговец сказал своим родственникам:
— Если мой сын придет к вам и попросит денег, не давайте.
Затем он позвал сына и обратился к нему со словами:
— Иди сам зарабатывай деньги, принесешь — посмотрю, каковы они, заработанные тобой.
Сын пошел к родственникам и стал просить денег, но они ему отказали. Тогда он вынужден был наняться на работу чернорабочим. Весь день сын босыми ногами размешивал известь и, получив один аббаси, принес эти деньги отцу. Отец сказал:
— Ну вот, сынок, теперь иди и брось в воду заработанные тобой деньги.
Сын ответил:
— Отец, как же могу я выбросить их? Разве ты не знаешь, какую муку я принял из-за них. Пальцы на моих ногах до сих пор горят от извести. Нет, я не смогу выбросить их, рука моя не поднимется.
Отец ответил:
— Сколько раз я давал тебе по одному аббаси, а ты уносил его и спокойно бросал в воду. Ты думал, эти деньги доставались мне даром, без труда? То-то, сынок, пока не будешь трудиться, цену труду не будешь знать.
Հայկական առակ
Մի վաճառական իր որդուն ամեն օր մեկ աբբասի էր տալիս ու ասում.
-Վերցրու, տղա՛ս, հոգ արա և աշխատի՛ր գումար խնայել:
Որդին փողը ջուրն է նետել. Հայրն իմացել է այդ մասին, բայց ոչինչ չի ասել։ Որդին ոչինչ չի արել, չի աշխատել, կերել-խմել է հայրական տանը։
Մի օր մի վաճառական իր հարազատներին ասաց.
-Եթե տղաս քեզ մոտ գա ու փող ուզի՝ մի տուր։
Այնուհետև նա կանչեց որդուն և դիմեց նրան հետևյալ խոսքերով.
-Գնա ինքդ փող աշխատիր, բեր,-տեսնեմ ինչ են, քո վաստակած։
Որդին գնացել է հարազատների մոտ և սկսել գումար խնդրել, սակայն նրանք հրաժարվել են։ Հետո նրան ստիպեցին բանվորի աշխատանքի անցնել։ Որդին ամբողջ օրը բոբիկ ոտքերով կրաքար էր խառնում և մեկ աբբասի ստանալով՝ այս փողը բերեց հորը։ Հայրն ասաց.
-Դե տղաս, հիմա գնա ու աշխատածդ փողը գցիր ջուրը։
Որդին պատասխանեց.
-Հայրի՛կ, ո՞նց դեն նետեմ։ Չգիտե՞ք, թե ինչ վիշտ եմ տարել նրանց պատճառով։ Ոտքիս մատները դեռ այրվում են կրաքարից։ Չէ, չեմ կարող դրանք դեն նետել, ձեռքս չի բարձրանա։
Հայրը պատասխանեց.
-Քանի՞ անգամ եմ քեզ մեկ աբբասի տվել, դու էլ հանեցիր ու հանգիստ գցեցիր ջուրը։ Դուք կարծում էիք, որ այս գումարն ինձ ձրի են տվել, առանց աշխատուժի։ Վե՛րջ, տղաս, մինչև չաշխատես, աշխատանքի գինը չես իմանա։
