Category: Անգլերենի անհատական նախագիծ

Presentation

Vayots Dzor is located in the southeastern part of Armenia. It borders on Nakhichevan in the west and the Kalbajar District in the east. Vayots Dzor is surrounded by high mountains and mountain chains that make natural barriers for its neighboring areas. The region has rich flora and fauna.

The Province of Vayots Dzor has the least number of population in Armenia. The three important towns are Yeghegnadzor, Jermuk, and Vayk. The people here are very conservative: they celebrate nearly all the religious and traditional festivals. The most famous celebration is the harvest festival which takes place every year on the second Sunday of October.

Yeghegnadzor is the historic and cultural centre of Vayots Dzor. It is one of the oldest residences in Armenia which is situated on the right bank of the River Arpa. The city’s name was first mentioned in the 7th century. For some period of time it was known as Mikoyan; in honour of Great Armenian politician Anastas Mikoyan.

Historical Sights of Vayots Dzor

Noravank Monastery

The most popular place in Vayots Dzor is the Noravank Monastery of the 13th century. The monastic complex includes the church of St. Karapet, St. Grigor chapel and the church of St. Astvatsatsin (Holy Mother of God).

The monastery is best known for its two-storey Surb Astvatsatsin Church which was completed in 1339. The monastery is a masterpiece created by the talented sculptor and miniaturist Momik. Noravank is the last work of the master, who died the same year Noravank was completed and was buried at the church. 

In 2002 the Monastery of Noravank was included in the UNESCO World Heritage List. 

Jermuk Waterfall

The second important town in Vayots Dzor is Jermuk — the most famous and popular sanatorium in Armenia. It is surrounded by mountains and thick forests. Jermuk is rich with fresh and mineral water springs. There is also an underground geyser used for drinking and taking baths. It cures various diseases and neurological disorders. 

The waterfall of Jermuk is a must-see attraction of Vayots Dzor. It is the second-largest waterfall in Armenia (70 meters). Together with the picturesque surroundings, the waterfall makes an impressive view. 

Kechut Reservoir

3.5 km to the South from Jermuk, on the river Arpa, Kechut Water Reservoir is located. It was built in 1981 to regulate the water level of Lake Sevan. 

The population of Vayots Dzor Region

According to the census of 2011, only 52 324 people live in the province of Vayots Dzor: 99.74 % Armenians, 0.15% Russians, 0.04 % Ukrainians.

Yeghegnadzor

Yeghegnadzor is the administrative centre of Vayots Dzor Region. It is situated in the southeastern part of Armenia on the banks of the Srkghonk River, a tributary of the Arpa River. The city is 123 km south of the capital Yerevan, at the height of 1194 meters above sea level. The climate is mild with snowy winters and warm summers.

History of Yeghegnadzor

The name of the city consists of two Armenian words: «yegheg» meaning «cane» and «dzor» meaning «valley», so the name means «valley of canes». It is one of the oldest residences of Armenia. The city was first mentioned in the 5th century. It belonged to the Vayots Dzor canton of Syunik which was the 9th province of Great Armenia.

Many churches, monastic complexes, bridges and caravanserais were built in the city during the 10th-13th centuries.

In 1747, when Eastern Armenia was still under Iranian rule, the city became part of Nakhichevan Khanate and was known as Keshishkend. In 1935 it was renamed Mikoyan after the politician and Bolshevik leader Anastas Mikoyan. In 1956 the town got its present name.

Sights of Yeghegnadzor

Yeghegnadzor is the historical and cultural centre of Vayots Dzor. Many ancient churches are located here. The most popular place in the town is the Noravank Monastery of the 13th-14th centuries. Zorats St. Astvatsatsin Church (Holy Mother of God) is another work of art to see in Yeghegnadzor. 

The Cathedral of the Holy Mother of God of the 12th century (also known as St. Sarkis) serves as the seat of the Vayots Dzor Diocese of the Armenian Apostolic Church. 

Not far from the town of Yeghegnadzor is Spitakavor Monastery of the Holy Mother of God which was built in 1321. It is a remarkable monastery isolated in nature with the stunning surrounding scenery. The remains of the Armenian national hero and military leader Garegin Nzhdeh were secretly buried in the yard of Spitakavor Monastery in the 1980s. He had died in a Soviet prison in 1955.

The historic University of Gladzor of the 13th century was located at the outskirts of Yeghegnadzor. It was a great centre of learning which operated until 1340. 

In 1984 on the 700th anniversary of Gladzor University, the Historic-Cultural Preserve-Museum of Gladzor University was established in the historic church of Surb Hakob (St. Jacob) in Vernashen village.

There is also an archaeological museum in the town, as well as an art school, a sports school and a musical academy.

The popular harvest festival takes place in Yeghegnadzor every year on the second Sunday of October. 

Վայոց ձորը գտնվում է Հայաստանի հարավ-արևելյան մասում։ Արևմուտքում սահմանակից է Նախիջևանին, արևելքից՝ Քալբաջարի շրջանին։ Վայոց ձորը շրջապատված է բարձր լեռներով և լեռնաշղթաներով, որոնք բնական պատնեշներ են ստեղծում նրա հարևան տարածքների համար։ Տարածաշրջանն ունի հարուստ բուսական և կենդանական աշխարհ։

Հայաստանում ամենաքիչ բնակչությունն ունի Վայոց ձորի մարզը։ Երեք կարևոր քաղաքներն են  Եղեգնաձորը ,  Ջերմուկը և  Վայքը ։ Այստեղ մարդիկ շատ պահպանողական են. նրանք նշում են գրեթե բոլոր կրոնական և ավանդական տոները: Ամենահայտնի տոնակատարությունը բերքի տոնն է, որը տեղի է ունենում ամեն տարի հոկտեմբերի երկրորդ կիրակի օրը:

Եղեգնաձորը Վայոց ձորի պատմամշակութային կենտրոնն է։ Այն Հայաստանի հնագույն բնակավայրերից է, որը գտնվում է Արփա գետի աջ ափին։ Քաղաքի անունը առաջին անգամ հիշատակվել է 7-րդ դարում։ Որոշ ժամանակ այն հայտնի էր որպես Միկոյան; ի պատիվ հայ մեծ քաղաքական գործիչ Անաստաս Միկոյանի.

Վայոց ձորի պատմական տեսարժան վայրեր

Նորավանք վանք

Վայոց ձորի ամենասիրված վայրը   13-րդ դարի Նորավանք վանքն է։ Վանական համալիրը ներառում է Սուրբ Կարապետ եկեղեցին, Սուրբ Գրիգոր մատուռը և Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին։

Վանքը առավել հայտնի է իր երկհարկանի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցով, որն ավարտվել է 1339 թվականին: Վանքը գլուխգործոց է, որը ստեղծել է տաղանդավոր քանդակագործ և մանրանկարիչ  Մոմիկը : Նորավանքը վարպետի վերջին գործն է, ով վախճանվել է նույն թվականին Նորավանքի ավարտին և թաղվել եկեղեցում։ 

2002 թվականին Նորավանք վանքը ներառվել է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի համաշխարհային ժառանգության ցանկում։ 

Ջերմուկի ջրվեժ

Վայոց ձորի երկրորդ կարևոր քաղաքը  Ջերմուկն է  ՝ Հայաստանի ամենահայտնի և սիրված առողջարանը։ Շրջապատված է լեռներով և թավուտ անտառներով։ Ջերմուկը հարուստ է քաղցրահամ և հանքային ջրերի աղբյուրներով։ Կա նաև ստորգետնյա գեյզեր, որն օգտագործվում է խմելու և լոգանք ընդունելու համար։ Այն բուժում է տարբեր հիվանդություններ և նյարդաբանական խանգարումներ։ 

Ջերմուկի ջրվեժը Վայոց ձորի տեսարժան վայրն է։ Այն Հայաստանի մեծությամբ երկրորդ ջրվեժն է (70 մետր): Գեղատեսիլ շրջապատի հետ մեկտեղ ջրվեժը տպավորիչ տեսարան է բացում։ 

Կեչուտի ջրամբար

Ջերմուկից 3,5 կմ դեպի հարավ՝ Արփա գետի վրա, գտնվում է Կեչուտի ջրամբարը։ Այն կառուցվել է 1981 թվականին՝ Սեւանա լճի ջրի մակարդակը կարգավորելու նպատակով։ 

Վայոց ձորի մարզի բնակչությունը

2011 թվականի մարդահամարի տվյալներով Վայոց ձորի մարզում ապրում է ընդամենը 52 324 մարդ՝ 99,74 % հայեր, 0,15 % ռուսներ, 0,04 % ուկրաինացիներ։

Եղեգնաձոր

Եղեգնաձորը Վայոց ձորի մարզի վարչական կենտրոնն է   ։ Գտնվում է Հայաստանի հարավ-արևելյան մասում՝ Արփա գետի վտակ Սրկղոնք գետի ափին։ Քաղաքը գտնվում է մայրաքաղաք  Երևանից 123 կմ հարավ , ծովի մակարդակից 1194 մ բարձրության վրա։ Կլիման մեղմ է՝ ձյունառատ ձմեռներով և տաք ամառներով։

Եղեգնաձորի պատմություն

Քաղաքի անունը կազմված է հայերեն երկու բառից՝ «եղեգ» նշանակում է «եղեգ» և «ձոր»՝ «հովիտ», ուստի անունը նշանակում է «ձեռնափայտի հովիտ»։ Այն Հայաստանի հնագույն բնակավայրերից է։ Քաղաքն առաջին անգամ հիշատակվել է 5-րդ դարում։ Պատկանել է Սյունիքի Վայոց ձորի կանտոնին,  որը  Մեծ Հայքի 9-րդ նահանգն էր։

10-13-րդ դարերում քաղաքում կառուցվել են բազմաթիվ եկեղեցիներ, վանական համալիրներ, կամուրջներ, քարավանատներ։

1747 թվականին, երբ Արևելյան Հայաստանը դեռ իրանական տիրապետության տակ էր, քաղաքը մտավ Նախիջևանի խանության մեջ և հայտնի էր Քեշիշքենդ անունով։ 1935 թվականին այն վերանվանվել է Միկոյան՝ քաղաքական գործիչ և բոլշևիկների առաջնորդ Անաստաս Միկոյանի անունով։ 1956 թվականին քաղաքը ստացել է իր ներկայիս անվանումը։

Եղեգնաձորի տեսարժան վայրերը

Եղեգնաձորը Վայոց ձորի պատմամշակութային կենտրոնն է։ Այստեղ են գտնվում բազմաթիվ հնագույն եկեղեցիներ։ Քաղաքի ամենասիրված վայրը  13-14-րդ դարերի  Նորավանք վանքն է։ Զորաց Սուրբ Աստվածածին եկեղեցին (Սուրբ Աստվածածին) արվեստի ևս մեկ գործ է Եղեգնաձորում: 

12-րդ դարի Սուրբ Աստվածածին տաճարը (հայտնի է նաև Սուրբ Սարգիս անունով) Հայ Առաքելական եկեղեցու Վայոց ձորի թեմի նստավայրն է։ 

Եղեգնաձոր քաղաքից ոչ հեռու գտնվում է Սուրբ Աստվածածնի Սպիտակավոր վանքը, որը կառուցվել է 1321 թվականին: Այն բնության մեջ մեկուսի ուշագրավ վանք է՝ շրջապատող ապշեցուցիչ տեսարաններով: Հայոց ազգային հերոս և զորավար Գարեգին Նժդեհի աճյունը գաղտնի ամփոփվել է Սպիտակավոր վանքի բակում 1980-ականներին։ Նա մահացել էր խորհրդային բանտում 1955թ.

Եղեգնաձորի ծայրամասում էր գտնվում 13-րդ դարի Գլաձորի պատմական համալսարանը։ Այն եղել է մեծ ուսումնական կենտրոն, որը գործել է մինչև 1340 թվականը։ 

1984 թվականին Գլաձոր համալսարանի հիմնադրման 700-ամյակին Վերնաշեն գյուղի Սուրբ Հակոբ (Սուրբ Հակոբ) պատմական եկեղեցում ստեղծվել է Գլաձորի համալսարանի պատմամշակութային արգելոց-թանգարանը։

Քաղաքում կա նաև հնագիտական ​​թանգարան, ինչպես նաև արվեստի դպրոց, մարզադպրոց և երաժշտական ​​ակադեմիա։

Ամեն տարի հոկտեմբերի երկրորդ կիրակի օրը Եղեգնաձորում տեղի է ունենում բերքի հանրաճանաչ տոնը։ 

Trchkan Waterfall is situated on the border of Shirak and Lori Regions, on Chichkhan River, which is the left feeder of Pambak River.  Chichkhan River starts from the north-eastern slopes of Shirak Mountain Range, at the height of 2250 m. The length is 29 km, the catchment basin is 192 km². It flows to the east through the mounts of Bazum Mountain Range. It is fed by melted snow and groundwater. It flows at its strongest from March to June. In higher places the banks of the river are lower. In the middle part of the flow Trchkan Waterfall starts, which is also known as Chichkhan Waterfall or Trchkan Jur (Water). The locals also call it Chran (a word describing the sound of flowing water).

The waterfall is located 10 km far from Shirakamut village , Shirak Region. This village was the epicenter of the earthquake in 1988.  Trchkan is the highest waterfall in Armenia, it flows down from 23,5 m height.

Since 2008 Trchkan was included in the list of natural monuments, since 2011 the territory of the waterfall was recognized as a protected area.

In  2011 it was in the center of attention, because the government wanted to build a hydropower station, but the ecologist activists prevented it.

Trchkan waterfall is included in the list of natural monuments of RA and according to the law, any activity that may threaten its protection is prohibited in the area occupied by natural monuments of RA. However, Robshin LLC was given permission to build a small hydroelectric power station with a installed capacity of 1050 kW.

A group of citizens concerned about the fate of the waterfall created the initiative group «Save Trckan Waterfall». More than a dozen non-governmental organizations joined the group.

In case of the construction of the hydroelectric power plant, the course of the river would be changed and damage would be done not only to the waterfall, but also to the local biodiversity. Fortunately, thanks to the united forces of the citizens, it was possible to stop the construction of the HPP.

Today each drop of Trchkan is safe. Ani Yeghiazaryan who is a filmmaker from Shirakamut filmed a movie about the fight for Trchkan. She used the video records made by her and other people who were there for Trchkan. The movie is 48 minutes long and is called »My drops»

Trchkan waterfall is beautiful all year round. In the summer it gives coolness, and in the winter it completely freezes and takes on a completely fairy-tale appearance. Frozen Trchkan can be called the ice queen of Armenia

Թռչկանի ջրվեժը գտնվում է Շիրակի և Լոռու մարզերի սահմանին, Փամբակ գետի ձախ սնուցող Չիչխան գետի վրա։ Չիչխան գետը սկիզբ է առնում Շիրակի լեռնաշղթայի հյուսիս-արևելյան լանջերից՝ 2250 մ բարձրությունից։ Երկարությունը 29 կմ է, ջրահավաք ավազանը 192 կմ²։ Բազումի լեռնաշղթայի լեռներով հոսում է դեպի արևելք։ Սնվում է հալված ձյան և ստորերկրյա ջրերից։ Ամենաուժեղ հոսում է մարտից հունիս ընկած ժամանակահատվածում։ Բարձր տեղերում գետի ափերն ավելի ցածր են։ Հոսքի միջին մասում սկիզբ է առնում Թռչկանի ջրվեժը, որը հայտնի է նաև Չիչխանի ջրվեժ կամ Թռչկան ջուր (Ջուր): Տեղացիներն այն անվանում են նաև Չրան (հոսող ջրի ձայնը բնութագրող բառ):

Ջրվեժը գտնվում է Շիրակի մարզի Շիրակամուտ գյուղից 10 կմ հեռավորության վրա։ Այս գյուղը եղել է 1988 թվականի երկրաշարժի էպիկենտրոնը: Թռչկանը Հայաստանի ամենաբարձր ջրվեժն է, այն հոսում է 23,5 մ բարձրությունից:

2008 թվականից Թռչկանն ընդգրկվել է բնության հուշարձանների ցանկում, 2011 թվականից ջրվեժի տարածքը ճանաչվել է պահպանվող տարածք։

2011-ին այն ուշադրության կենտրոնում էր, քանի որ կառավարությունը ցանկանում էր ՀԷԿ կառուցել, բայց բնապահպան ակտիվիստները կանխեցին։

Թռչկանի ջրվեժն ընդգրկված է ՀՀ բնության հուշարձանների ցանկում և օրենքով արգելվում է ցանկացած գործունեություն, որը կարող է սպառնալ դրա պահպանմանը ՀՀ բնության հուշարձանների զբաղեցրած տարածքում։ Սակայն «Ռոբշին» ՍՊԸ-ին թույլտվություն է տրվել կառուցել 1050 կՎտ դրվածքային հզորությամբ փոքր հիդրոէլեկտրակայան։

Ջրվեժի ճակատագրով մտահոգված մի խումբ քաղաքացիներ ստեղծեցին «Փրկենք Թռչկան ջրվեժը» նախաձեռնող խումբը։ Խմբին միացել են մեկ տասնյակից ավելի հասարակական կազմակերպություններ։

ՀԷԿ-ի կառուցման դեպքում գետի հունը կփոխվեր եւ վնաս կհասցվեր ոչ միայն ջրվեժին, այլեւ տեղի կենսաբազմազանությանը։ Բարեբախտաբար, քաղաքացիների համախմբված ուժերի շնորհիվ հնարավոր եղավ կասեցնել ՀԷԿ-ի շինարարությունը։

Այսօր Թռչկանի յուրաքանչյուր կաթիլ անվտանգ է. Շիրակամուտցի կինոռեժիսոր Անի Եղիազարյանը ֆիլմ է նկարահանել Թռչկանի համար պայքարի մասին։ Նա Թռչկանի համար օգտագործել է իր և այնտեղ գտնվող այլ մարդկանց պատրաստած տեսագրությունները։ Ֆիլմը 48 րոպե է և կոչվում է «Իմ կաթիլները»

Թռչկանի ջրվեժը գեղեցիկ է ողջ տարին։ Ամռանը այն տալիս է զովություն, իսկ ձմռանը ամբողջովին սառչում է ու ամբողջովին հեքիաթային տեսք ստանում։ Սառեցված Թռչկանը կարելի է անվանել Հայաստանի սառցե թագուհի

https://www.armgeo.am/en/trchkan/

https://armland.am/hy/2020/06/16/trchkan/

Chichkhanavank is located in Lori region, Shirakamut of Spitak, near the former village of Nalband. The monastery is located about 500m south of the current residential part of the village. To the south of the church flows the Chichkhana or Chichkhana tributary of the Pambak River. The gorge through which the tributary flows also bears the same name. The exact name of the church is not known and it is called Chichkhanavank in the language of the people. The etymology of the name is related to the sea buckthorn plant common in the region.

Almost no historical information about the church has been preserved. Instead, the walls of Chichkhanavank contain quite rich documentary material. In particular, almost all the masonry stones of the church bear such master marks as are present on the early medieval monuments, for example in Zvartnots. These master marks also allow us to assume that the church was built no later than the 7th century, since buildings with such marks date back to the 7th century at the latest. There is one Arabic and one Aramaic inscription on the walls of the church, which is an exceptional phenomenon, since almost no Aramaic inscriptions have been preserved except for the boundary stones left by Artaxerxes I. The church has a cross plan, a central dome, a single nave and had only one entrance — from the south side.

Being at the foot of the hill, the church was almost completely destroyed by the 1988 Gyumri earthquake. During the Soviet years, the church was partially reconstructed, losing its initial fictional elements and former appearance. This version, however, was destroyed again in 1988. from the Spitak earthquake, the epicenter of which was the village of Nalband in Spitak. Today, Chichkhanavank has reached a completely destroyed state and was rebuilt during the years of independence. In the reconstructed version, only the layout of the 7th century complex is preserved. Architecturally, the current composition has nothing to do with the ancient monument. »Country and Culture» on the initiative of the organization, scientific research works were carried out in the area in 2008. The most interesting find of the area is the round, about 1.5 m high stone pile, which according to one of the versions, is a remnant of a pagan fire-altar. This is also evidenced by the layer of ash on the walls of the building.

All these findings and documentary material are evidence that the monastery has been a sacred place since ancient times, and the wild events of history and even two devastating earthquakes could not forget this famous holy place.

Architectural-archaeological studies of the church proved that during the existence of the structure, one window was restored. The study of the mortar and stone processing of the reconstructed parts of the monument proved that the restoration was done at the beginning of the 20th century.

Չիչխանավանքը գտնվում է Լոռու մարզում` Սպիտակի Շիրակամուտ` նախկինում Նալբանդ գյուղի մոտակայքում: Վանքը գտնվում է գյուղի ներկայիս բնակելի հատվածից մոտ 500մ դեպի հարավ: Եկեղեցուց հարավ հոսում է Փամբակ գետի Չիչխանա կամ Չիչկանա վտակը: Նույն անունն է կրում նաև այն կիրճը, որտեղով հոսում է վտակը: Եկեղեցու ստույգ անունը հայտնի չէ և Չիչխանավանք է կոչվում ժողովրդի լեզվով: Անվան ստուգաբանությունը կապվում է տարածաշրջանում տարածված չիչխան բույսի հետ:

Եկեղեցու մասին պատմագրական տեղեկություններ գրեթե չեն պահպանվել: Փոխարենը Չիչխանավանքի պատերը պարունակում են բավական հարուստ փաստագրական նյութ: Մասնավորապես, եկեղեցու գրեթե բոլոր որմնաքարերը իրենց վրա կրում են այնպիսի վարպետական նշաններ, ինչպիսիք առկա են վաղ միջնադարյան հուշարձանների վրա` օրինակ Զվարթնոցի: Այս վարպետական նշաններն էլ թույլ են տալիս ենթադրել, որ եկեղեցին կառուցվել է ոչ ուշ, քան 7-րդ դարը, քանի որ նման նշաններ ունեցող շինությունները թվագրվում են ամենաուշը 7-րդ դարով: Եկեղեցու պատերի վրա կա մեկ արաբերեն և մեկ արամեերեն արձանագրություն, որը բացառիկ երևույթ է, քանի որ Արտաշես 1-ի թողած հողաբաժան սահմանաքարերից բացի արամեերեն արձանագրություններ գեթե չեն պահպանվել: Եկեղեցին ունի խաչաձև հատակագիծ, կենտրոնագմբեթ է, միախորան և ունեցել է միայն մեկ մուտք` հարավային կողմից:

Լինելով բլրի ստորոտում` եկեղեցին գրեթե հիմնովին ավերվել է 1926թ Գյումրու երկրաշարժից: Խորհրդային տարիներին եկեղեցին մասնակի վերակառուցվել է` կորցնելով իր նախնական հորինվածքային տարրերն ու նախկին դիմագիծը: Այս տարբերակը, սակայն, կրկին ավերվել է 1988 թ. Սպիտակի երկրաշարժից, որի էպիկենտրոնը Սպիտակի Նալբանդ գյուղն էր: Մեր օրեր Չիչխանավանքը հասել է ամբողջությամբ ավերված վիճակում և վերակառուցվել է անկախության տարիներին: Վերակառուցված տարբերակում պահպանված է միայն 7-րդ դարի համալիրի հատակագծային հորինվածքը: Ճարտարապետական առումով ներկայիս հորինվածքը աղերսներ չունի հնագույն կոթողի հետ: ;Երկիր և մշակույթ» կազմակերպության նախաձեռնությամբ 2008թ տարածքում իրականացվել են գիտահետազոտական աշխատանքներ: Տարածքի ամենահետաքրքրական գտածոն կլորավուն, մոտ 1.5 մ բարձրության քարաշարն է, որը վարկածներից մեկի համաձայն՝ հեթանոսական կրակարան-զոհարանի մնացորդ է: Այդ մասին է վկայում նաև շինության պատերի վրա պահպանված մոխրաշերտը:

Այս բոլոր գտածոները, փաստագրական նյութը վկայությունն են այն բանի, որ վանքը հնագույն ժամանակներից սրբատեղի է հանդիսացել, և պատմության վայրիվերումներն ու անգամ երկու ավերիչ երկրաշարժերը չեն կարողացել մոռացության մատնել այս նշանավոր սրբատեղին:

Եկեղեցու ճարտարապետա-հնագիտական ուսումնասիրություններով փաստվեց, որ կառույցի գոյության ընթացքում վերականգնվել է մէկ անագամ։ Հուշարձանի վերակառուցված հատվածների շաղախի և քարի մշակման ուսումնասիրությունը փաստեց, որ վերականգնումը կատարվել է 20-րդ դարասկզբին։

Աղբյուրներ՝

https://armtrailstour.am/news/chichkhanavanq-1

https://travellori.am/hy/cultures/

The Garnu Temple, is a unique preserved example of Armenian pagan culture. The temple is the birth of a combination of Greco-Roman and Armenian styles. It was built in year in the first century, by the order of Trdat the First, it was dedicated to the sun god Mihri. After the adoption of Christianity in Armenia, the once pagan temple turned into the summer residence of the kings. Even today, around the temple, you can see the ruins of the castle and other royal palaces, as well as the very interesting royal bath with a colorful mosaic on the floor.

Temple of Garni History

According to the research of some historians, the temple was created by the Armenian king Trdat I, who ruled in the second half of the 1st century. According to the cuneiform found in the village of Garni, the temple was later conquered by King Argishti in the first half of the 8th century, after which he built the fortress of Erebuni, which began to develop and later became the capital of Armenia, modern Yerevan. 

Beginning from the 3rd BC up to the 4th century, the Garni temple was the summer residence of the Armenian kings, because it was liked by both the kings and the population for its inaccessibility.

The fortune of the temple

The temple was created in honour of the ancient Armenian god Mihr – the god of the Sun, light and purity. In 301, Armenia adopted Christianity as its state religion, and everything that was somehow connected with paganism was destroyed, and the Garni temple is the only surviving pagan temple in Armenia today.

Pagan temple in Armenia: why did Garni survive?

The army of Trdat III, the new ruler, in order to strengthen and protect the new religion, burnt all the pagan temples, statues, relics. However, thanks to the graciousness of the king’s sister, Khosrovandukht, who asked her brother not to destroy this temple, so only the images and statues of the pagan gods were destroyed. 

However, the temple of Garni was not out of danger. The destructive campaigns of the Roman legions against Armenia in the 1st century caused devastating damage to the temple, and the 1679 earthquake near the village of Garni scattered columns and stones of the temple in all directions, into the Azat River and into the gorge around the triangular cape. The temple was rebuilt in Soviet times by the efforts of the local population.

The temple stands on the hill surrounded with vineyards surrounded with beautiful mountain gorge from three sides. From there you will see the huge Ararat Valley with white tops of the Ararat, the fantastic Azat river gorge and pink rocky spurs of the Geghama Ridge.

Garni today

The fortress is loved by both local and guests, because the temple is not like other religious monuments in Armenia, and when you are closer, it seems that you are in little Greece with an Armenian spirit.

Judging by the remains, the temple was brightly decorated and painted both from the inside and the outside. Close to the temple, a Roman-style bath was found, in which kings and their honoured guests were likely to bathe. Mosaic floor, which testifies to the art and craftsmanship of artistically talented Armenians, was found in one of these baths.

Visiting Garni, you will receive an unforgettable pleasure and an all-consuming feeling of delight because both the temple and its surrounding majestic nature are beautiful: the mountains, the gorge, river Azat and, of course, the natural monument of incredible beauty – the Symphony of Stones.

Գառնու տաճարը հայ հեթանոսական մշակույթի եզակի պահպանված օրինակ է։ Տաճարը հունահռոմեական և հայկական ոճերի համադրության ծնունդ է։ Կառուցվել է առաջին դարում, Տրդատ Առաջինի հրամանով, նվիրվել է արևի աստված Միհրիին։ Հայաստանում քրիստոնեության ընդունումից հետո երբեմնի հեթանոսական տաճարը վերածվել է թագավորների ամառային նստավայրի։ Այսօր էլ տաճարի շրջակայքում կարելի է տեսնել ամրոցի և թագավորական այլ պալատների ավերակները, ինչպես նաև շատ հետաքրքիր թագավորական բաղնիքը՝ հատակին գունավոր խճանկարով։

Գառնու տաճարը հայ հեթանոսական մշակույթի եզակի պահպանված օրինակ է։ Տաճարը հունահռոմեական և հայկական ոճերի համադրության ծնունդ է։ Կառուցվել է առաջին դարում, Տրդատ Առաջինի հրամանով, նվիրվել է արևի աստված Միհրիին։ Հայաստանում քրիստոնեության ընդունումից հետո երբեմնի հեթանոսական տաճարը վերածվել է թագավորների ամառային նստավայրի։ Այսօր էլ տաճարի շրջակայքում կարելի է տեսնել ամրոցի և թագավորական այլ պալատների ավերակները, ինչպես նաև շատ հետաքրքիր թագավորական բաղնիքը՝ հատակին գունավոր խճանկարով։

Գառնու պատմության տաճար
Որոշ պատմիչների ուսումնասիրությունների համաձայն՝ տաճարը ստեղծել է 1-ին դարի երկրորդ կեսին կառավարած հայոց Տրդատ Ա թագավորը։ Ըստ Գառնի գյուղում հայտնաբերված սեպագրի՝ տաճարը հետագայում գրավել է Արգիշտի թագավորը 8-րդ դարի առաջին կեսին, որից հետո կառուցել է Էրեբունի ամրոցը, որը սկսել է զարգանալ և հետագայում դարձել Հայաստանի մայրաքաղաքը, ժամանակակից։ Երևան.

3-րդ դարից մինչև 4-րդ դարը Գառնու տաճարը եղել է հայ թագավորների ամառային նստավայրը, քանի որ այն դուր է եկել թե՛ թագավորներին, թե՛ բնակչությանը՝ իր անմատչելիությամբ։

Տաճարի հարստությունը
Տաճարը ստեղծվել է ի պատիվ հին հայոց աստծո Միհրի՝ Արևի, լույսի և մաքրության աստծու: 301 թվականին Հայաստանն ընդունեց քրիստոնեությունը որպես պետական կրոն, և ավերվեց այն ամենը, ինչ ինչ-որ կերպ կապված էր հեթանոսության հետ, և Գառնու տաճարն այսօր միակ պահպանված հեթանոսական տաճարն է Հայաստանում։

Հեթանոսական տաճար Հայաստանում. ինչու՞ է գոյատևել Գառնին.
Նոր տիրակալ Տրդատ III-ի բանակը նոր կրոնը ամրապնդելու ու պաշտպանելու համար այրել է բոլոր հեթանոսական տաճարները, արձանները, մասունքները։ Սակայն թագավորի քրոջ՝ Խոսրովանդուխտի ողորմածության շնորհիվ, ով խնդրեց եղբորը չկործանել այս տաճարը, ուստի ոչնչացվեցին միայն հեթանոս աստվածների պատկերներն ու արձանները։

Սակայն Գառնու տաճարին վտանգ չի սպառնում։ 1-ին դարում հռոմեական լեգեոնների ավերիչ արշավանքները Հայաստանի դեմ ավերիչ վնաս են հասցրել տաճարին, իսկ Գառնի գյուղի մոտ տեղի ունեցած 1679թ. երկրաշարժը տաճարի սյուներն ու քարերը ցրել է բոլոր ուղղություններով՝ Ազատ գետը և շրջակայքի կիրճը։ եռանկյունաձև թիկնոց: Տաճարը վերակառուցվել է խորհրդային տարիներին տեղի բնակչության ջանքերով։

Տաճարը կանգնած է բլրի վրա՝ շրջապատված խաղողի այգիներով՝ երեք կողմից շրջապատված լեռնային գեղեցիկ կիրճով։ Այնտեղից կտեսնեք հսկայական Արարատյան դաշտը Արարատի սպիտակ գագաթներով, Ազատ գետի ֆանտաստիկ կիրճով և Գեղամա լեռնաշղթայի վարդագույն ժայռոտ հոսանքներով:

Գառնին այսօր
Բերդը սիրված է թե՛ տեղացիների, թե՛ հյուրերի կողմից, քանի որ տաճարը նման չէ Հայաստանի մյուս կրոնական հուշարձաններին, իսկ երբ ավելի մոտ ես լինում, թվում է, թե փոքրիկ Հունաստանում ես հայկական ոգով։

Դատելով մնացորդներից՝ տաճարը թե՛ ներսից, թե՛ դրսից վառ զարդարված ու ներկված է եղել։ Տաճարին մոտ գտնվել է հռոմեական ոճով բաղնիք, որտեղ հավանաբար լողանում էին թագավորները և նրանց պատվավոր հյուրերը։ Այս բաղնիքներից մեկում հայտնաբերվել է խճանկարային հատակ, որը վկայում է գեղարվեստորեն տաղանդավոր հայերի արվեստի ու վարպետության մասին։

Այցելելով Գառնի՝ դուք կստանաք անմոռանալի հաճույք և համատարած բերկրանք, որովհետև գեղեցիկ են և՛ տաճարը, և՛ նրա շրջակա հիասքանչ բնությունը՝ լեռները, կիրճը, Ազատ գետը և, իհարկե, անհավատալի գեղեցկության բնության հուշարձանը. Քարերի սիմֆոնիա.

Parajanov was a filmmaker and artist who made a major contribution to Soviet cinema, creating powerful works for the Armenian, Georgian and Ukrainian screens. He created his own style, which was fundamentally different from the prevailing socialist realism at that time.

After moving to Yerevan, Parajanov himself chose the location and decoration of the building. Due to the 1988 earthquake in Spitak and the country’s socio-economic problems, the museum was opened later in 1991, a year after Parajanov’s death.

The museum of world-renowned film director, screenwriter, artist Sergey Parajanov is located in Yerevan, in a picturesque place called Dzoragigh.

The idea of creating a museum was conceived in 1988, when Parajanov’s friend Zaven Sargsyan organized an exhibition of Parajanov’s works of art at the Yerevan Folk Art Museum, which was attended by Maestro Parajanov. With Parajanov’s unlimited imagination, every moment of this event-celebration becomes an event. In the opening speech of the exhibition, Parajanov states that his art does not recognize nationality and it belongs to everyone, but he considers himself a child of three homelands. «The first is Georgia, where I was born, the second is Ukraine, which gave me love, happiness and world recognition, and the third is Armenia, where my roots are and where I want to live the rest of my life.» Inspired by these words, Zaven Sargsyan appealed to the government and within days, it was decided to allocate a building for the artist’s home and museum. They offer two different buildings. the first was located on Abovyan street (today’s Dalan), and the other was a two-story semi-detached house in the «Dzoragigh» ethnographic quarter. The artist himself visits both addresses and prefers «Dzoragyuh».

The house-museum of Sergey Parajanov is located in the center of Yerevan and is known not only for its unique style, but also for its cultural activities. The museum has organized about 50 exhibitions in Moscow, Hollywood, Cannes, Athens, Tokyo, Rome and Tehran. This is a favorite place for guests of the Golden Apricot International Film Festival.

Parajanov was happy and proudly mentioned in various interviews that a two-story house-museum was being built for him. He imagined what his house and museum would be like, in the courtyard of which peacocks would roam and his guests would be mesmerized by their beauty. Unfortunately, due to the 1988 earthquake, construction work was halted and resumed in the spring of 1990. Even then, Parajanov was diagnosed with lung cancer and he died, not having time to live in his own home and make his dreams and goals come true. The Museum of Sergey Parajanov was opened in 1991, on the anniversary of his death

The founding director of the museum Sergey Parajanov tells about the creation of the museum

The creation of the museum became one of the most important cultural achievements of our country. The decision to establish it was made in 1988, thanks to Karen Demirchyan, the first secretary of the ASSR. The government bought some of the exhibits. Unfortunately, due to the earthquake that hit Armenia, the construction process stopped. In 1991, on the eve of the anniversary of Sergey Parajanov’s death, it was necessary to reopen the museum as soon as possible. Hambardzum Galstyan, the chairman of the Executive Committee of the Yerevan City Council, helped us a lot in this matter, a bright figure, thanks to whose efforts the museum was opened, otherwise it could have remained incomplete.

The museum was being built, and the people of Yerevan gradually loved it, and today it is already difficult to imagine Yerevan without this museum. Besides, we can be proud that the child of our people, who was a real genius, wanted to see his museum here in Yerevan.

The museum’s core collection includes 1,640 exhibits, including flat and three-dimensional collages, collections, film sketches, hats, dolls, and other personal items.

A collection of his letters is kept in the museum collection. Over the years, the collection has been replenished and continues to be replenished and enriched today, thanks to the devotees of his art. From the day of its opening until now, the S. Parajanov Museum actively participates in the cultural, educational and entertainment life of the city. Inheriting the traditions of Parajanov’s hospitality, the museum’s welcoming doors are open to visitors every day, for whom the museum organizes various events and hospitality. Over the course of 30 years, the museum has organized 65 exhibitions in Cannes, Thessaloniki, Moscow, Rome, London, Los Angeles, Tehran, Paris, Montreal, Brussels, Istanbul, etc.

Փարաջանովը կինոռեժիսոր և նկարիչ էր, ով մեծ ներդրում է ունեցել խորհրդային կինոյում ՝ հզոր գործեր ստեղծելով հայ, վրացական և ուկրաինական էկրանների համար: Նա ստեղծել է իր սեփական ոճը, որը սկզբունքորեն տարբերվում էր այն ժամանակ գերակշռող սոցիալիստական ​​ռեալիզմից:

Երևան տեղափոխվելուց հետո Փարաջանովն ինքն է ընտրել շենքի տեղը և ձևավորումը: 1988-ին Սպիտակում տեղի ունեցած երկրաշարժի և երկրում տիրող սոցիալ-տնտեսական խնդիրների պատճառով թանգարանը բացվել է ավելի ուշ ՝ 1991-ին, Փարաջանովի մահից մեկ տարի անց:

Համաշխարհային հեղինակություն վայելող կինոռեժիսոր, սցենարիստ, նկարիչ Սերգեյ Փարաջանովի թանգարանը գտնվում է Երևանում, Ձորագյուղ կոչվող գեղատեսիլ վայրում:

Թանգարան ստեղծելու միտքը հղացել է 1988 թվականին, երբ Փարաջանովի ընկեր Զավեն Սարգսյանը Երևանի ժողովրդական արվեստի թանգարանում կազմակերպել էր Փարաջանովի արվեստի ստեղծագործությունների ցուցահանդեսը, որին ներկա էր մաեստրո Փարաջանովը: Փարաջանովյան անսահմանափակ երևակայությամբ այս միջոցառում-տոնակատարության ամեն մի պահը իրադարձություն է դառնում: Ցուցահանդեսի բացման խոսքում Փարաջանովը նշում է, որ իր արվեստն ազգություն չի ճանաչում և այն պատկանում է բոլորին, բայց ինքն իրեն համարում է երեք հայրենիքների զավակ: «Առաջինը Վրաստանն է, որտեղ ես կայացել եմ, երկրորդը՝ Ուկրաինան, որն ինձ պարգևել է սեր, երջանկություն ու համաշխարհային ճանաչում, իսկ երրորդը Հայաստանն է, որտեղ իմ արմատներն են և որտեղ ես ուզում եմ ապրել իմ կյանքի մնացած տարիները»: Այս խոսքերից ոգեշնչված Զավեն Սարգսյանը դիմում է կառավարությանը և հաշված օրերի ընթացքում, որոշվում է կայացվում շինություն հատկացնել արվեստագետին տան և թանգարանի համար: Առաջարկում են երկու տարբեր շինություններ. առաջինը գտնվում էր Աբովյան փողոցի վրա (այսօրվա Դալանը), իսկ մյուսը՝ «Ձորագյուղ» ազգագրական թաղամասի երկհարկանի կիսակառույցն էր: Արվեստագետը ինքն է այցելում երկու հասցեներն էլ և նախապատվությունը տալիս է «Ձորագյուղին»:

Սերգեյ Փարաջանովի տուն-թանգարանը գտնվում է Երևանի կենտրոնում և հայտնի է ոչ միայն իր ուրույն ոճով, այլև մշակութային գործունեությամբ: Թանգարանը կազմակերպել է մոտ 50 ցուցահանդես Մոսկվայում, Հոլիվուդում, Կաննում, Աթենքում, Տոկիոյում, Հռոմում և Թեհրանում: Սա «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի հյուրերի սիրելի վայրն է:

Փարաջանովը երջանիկ էր և տարբեր հարցազրույցների ընթացքում հպարտորեն նշում էր, որ իր համար կառուցում են երկհարկանի տուն-թանգարան: Նա երևակայում էր, թե ինչպիսին է լինելու իր տունն ու թանգարանը, որի բակում շրջելու են սիրամարգերը և իր հյուրերը զմայլվելու են դրանց գեղեցկությամբ: Ցավոք 1988 թվականի երկրաշարժի պատճառով, շինարարական աշխատանքները դադարեցվում են և վերսկսվում են 1990 թվականի գարնանը: Այդ ժամանակ էլ արդեն Փարաջանովի մոտ հայտնաբերվում է թոքերի քաղցկեղ և նա մահանում է՝ չհասցնելով ապրել իր տանը և իրականություն դարձնել երազանքներն ու նպատակները: Սերգեյ Փարաջանովի թանգարանը բացվում է 1991 թվականին՝ նրա մահվան տարելիցին

Սերգեյ Փարաջանովի թանգարանի հիմնադիր տնօրենը պատմում է թանգարանի ստեղծման մասին

Թանգարանի ստեղծումը դարձավ մեր երկրի մշակութային կարևորագույն ձեռքբերումներից մեկը: Հիմնադրման մասին որոշումը կայացվեց 1988 թ.-ին՝ շնորհիվ ՀԽՍՀ առաջին քարտուղար Կարեն Դեմիրճյանի: Կառավարությունը գնեց ցուցանմուշների մի մասը: Ցավոք, Հայաստանին պատուհասած երկրաշարժի հետևանքով շինարարական գործընթացը կանգ առավ: 1991թ.-ին՝ Սերգեյ Փարաջանովի մահվան տարելիցին ընդառաջ, անհրաժեշտ էր հնարավորինս շուտ վերաբացել թանգարանը: Այդ հարցում մեզ մեծապես օժանդակեց Երևանի քաղաքային խորհրդի գործադիր կոմիտեի նախագահ Համբարձում Գալստյանը՝ լուսավոր մի կերպար,ում ջանքերի շնորհիվ էլ բացվեց թանգարանը, հակառակ դեպքում այն կարող էր այդպես էլ անկատար մնալ:

Թանգարանը կառուցվում էր, և երևանցիներն աստիճանաբար սիրում էին այն, և այսօր արդեն դժվար է Երևանը պատկերացնել առանց այս թանգարանի: Բացի այդ, մենք կարող ենք հպարտանալ, որ մեր ժողովրդի զավակը, ով իսկական հանճար էր, ցանկանում էր տեսնել իր թանգարանը այստեղ՝ Երևանում:

Թանգարանի հիմնական հավաքածուն ներառում է 1640 ցուցանմուշ, ներառյալ հարթ և եռաչափ կոլաժներ, հավաքածուներ, ֆիլմերի համար պատրաստված էսքիզներ, գլխարկներ, տիկնիկներ և այլ անձնական իրեր:

Նրա նամակների հավաքածուն պահվում է թանգարանի ֆոնդում: Տարիների ընթացքում հավաքածուն համալրվել է և այսօր էլ շարունակում է համալրվել ու հարստանալ՝ նրա արվեստի նվիրյալների շնորհիվ:Բացման օրվանից մինչ օրս Ս.Փարաջանովի թանգարանը ակտիվորեն մասնակցում է քաղաքի մշակութային, կրթական և ժամանցային կյանքին: Ժառանգելով Փարաջանովի հյուրընկալության ավանդույթները ՝ թանգարանի հյուրընկալ դռները այցելուների համար բաց են ամեն օր, որոնց համար թանգարանը կազմակերպում է տարբեր միջոցառումներ և հյուրընկալություններ:Փարաջանովի տոնակատարությունը չի սահմանափակվում միայն թանգարանի տարածքով, ընդհակառակը, ցուցահանդեսների շնորհիվ այն «ճանապարհորդում է» աշխարհի հայտնի թանգարաններով և պատկերասրահներով:Իր գոյության 30 տարիների ընթացքում թանգարանը կազմակերպել է 65 ցուցահանդես Կաննում, Սալոնիկում, Մոսկվայում, Հռոմում, Լոնդոնում, Լոս Անջելեսում, Թեհրանում, Փարիզում, Մոնրեալում, Բրյուսելում, Ստամբուլում և այլն:

Աղբյուրներ՝

https://parajanovmuseum.am/hy/about-museum/

Presentation

Son Doong is the largest cave on the planet and the main symbol of the Phongha Kebang National Park, located 500 km south of Hanoi. Despite the honorary status․ It is located in Vietnam and was opened relatively recently. According to legend, a local resident stumbled upon it in 1991, having lost his way during the rain, but the official opening took place only in 2009, when he agreed to become a guide for British cavers.

Շոնդոնգը մոլորակի ամենամեծ քարանձավն է և Phonga Kebang ազգային պարկի գլխավոր խորհրդանիշը, որը գտնվում է Հանոյից 500 կմ հարավ։ Չնայած պատվավոր կարգավիճակին. Այն գտնվում է Վիետնամում և բացվել է համեմատաբար վերջերս։ Ըստ լեգենդի՝ տեղի բնակիչներից մեկը պատահել է դրա վրա 1991 թվականին՝ անձրևի ժամանակ կորցնելով ճանապարհը, սակայն պաշտոնական բացումը տեղի է ունեցել միայն 2009 թվականին, երբ նա համաձայնել է ուղեցույց դառնալ բրիտանացի քարանձավագետների համար։

In Vietnamese, «Shondong» is a «mountain river cave», which is fully true.

Վիետնամերենում «Շանդոնգը» «լեռնային գետի քարանձավ է», ինչը լիովին ճիշտ է։

It turned out that Shodong is a huge tunnel, which consists of 150 halls, in some places reaching a height of 200 meters and a width of up to 150. At the moment, only a 6.5 km long section has been explored, which reaches a volume of 38.5 million square meters. m., which already makes this cave the largest in the world․

Պարզվեց, որ Շոդոնգը հսկայական թունել է, որը բաղկացած է 150 սրահից, տեղ-տեղ հասնում է 200 մետր բարձրության, իսկ լայնությունը՝ մինչև 150-ի: Այս պահին ուսումնասիրվել է ընդամենը 6,5 կմ երկարությամբ հատված, որը հասնում է մի. ծավալը 38,5 մլն քմ. մ., որն արդեն այս քարանձավը դարձնում է աշխարհի ամենամեծը։

You can get inside only by going down the rope to a depth of 80 meters through one of the breaches. After their formation, light began to get inside and a full-fledged jungle grew in these areas, which became a home for birds and some animals․

Դուք կարող եք ներս մտնել միայն ճոպանով իջնելով 80 մետր խորությամբ ճեղքերից մեկի միջով։ Դրանց ձևավորումից հետո լույսը սկսեց ներթափանցել ներս, և այդ տարածքներում մեծացավ լիարժեք ջունգլի, որը դարձավ թռչունների և որոշ կենդանիների տուն։

It arose as a result of the processes of prolonged destruction of limestone rock by water flows about 5 million years ago. This cave, like many others, was formed by an underground river, so there is enough water here, there are small waterfalls, rivers and lakes. A visit for tourists is possible only from March to September, because. the rest of the time in Vietnam is the rainy season and many areas are flooded․

Այն առաջացել է մոտ 5 միլիոն տարի առաջ ջրային հոսքերով կրաքարային ապարների երկարատև ոչնչացման գործընթացների արդյունքում։ Այս քարանձավը, ինչպես շատ ուրիշներ, գոյացել է ստորգետնյա գետից, ուստի այստեղ բավականաչափ ջուր կա, կան փոքրիկ ջրվեժներ, գետեր և լճեր։ Զբոսաշրջիկների այցելությունը հնարավոր է միայն մարտից սեպտեմբեր, քանի որ. Մնացած ժամանակ Վիետնամում անձրևների սեզոնն է, և շատ տարածքներ հեղեղված են:

Despite all this beauty and the cost of about $ 3,000 for 4 days and 3 nights plus 1 day before and 1 day after the tour, the flow of tourists per year is about 500 people. Defenders of nature did not allow the construction of transport routes and you have to get to your destination on foot through the jungle, fording the river, and then go down by a rope․ Access here is allowed from February to August.

Չնայած այս ամբողջ գեղեցկությանը և մոտ 3000 դոլար արժողությամբ 4 օր և 3 գիշեր գումարած տուրից 1 օր առաջ և 1 օր հետո, զբոսաշրջիկների հոսքը տարեկան կազմում է մոտ 500 մարդ։ Բնության պաշտպանները թույլ չեն տվել կառուցել տրանսպորտային երթուղիներ, և դու պետք է ոտքով հասնես նպատակակետ՝ ջունգլիների միջով՝ անցնելով գետը, իսկ հետո պարանով իջնես։ Մուտքն այստեղ թույլատրվում է փետրվարից օգոստոս:

Աղբյուրներ՝

• https://www.ixbt.com/
• https://tonkosti.ru/

Levon Varpet’s cave-museum was dug and discovered by Levon Arakelyan in Arinj village. The depth of the dredging Museum is 21 meters. The cave-museum has 7 rooms. Tosya Gharibyan, a resident of Arinj village, Kotayk marz, asked her husband, Levon Arakelyan, many years ago to dig in the cellar of his two-story house to store potatoes. According to Tosya, a vision appeared to Levon. a voice told him from the white mist. «Levon, you will do a miracle around the world. You will get sick, do not be afraid of diseases. Whatever images come before your eyes, you will do the same.» It was after this that master Levon decided to dig the potato hole so deep. Master Levon’s principle was to dig only by hand, with a chisel and a hammer. He rejected offers to provide electrical tools and equipment. He encountered different layers of soil: black soil, tuff, basalt, all of which he overcame by digging almost every day for 23 years. She and her husband have 4 daughters and 12 grandchildren, but according to Tosya, in this age of technology, no one will continue the work of master Levon and dig a cave with a chisel and a hammer. The master has been dead for several years, but his work continues to amaze all visitors to this day.

Լևոն Վարպետի քարանձավ-թանգարանը փորել և հայտնաբերել է Լևոն Առաքելյանը՝ Առինջ գյուղում: Գետնափոր թանգարանի խորությունը 21 մետր է: Քարանձավ-թանգարանն ունի 7 սենյակ:Կոտայքի մարզի Առինջ գյուղի բնակիչ Տոսյա Ղարիբյանը ամուսնուն՝ Լևոն Առաքելյանին շատ տարիներ առաջ խնդրեց կարտոֆիլը պահելու համար հոր փորել երկհարկանի տան մառանում: Տոսյայի խոսքով՝ Լևոնին տեսիլք էր երևացել. նրան սպիտակ մառախուղի միջից մի ձայն ասել էր. «Լևոն, աշխարհով մեկ մի հրաշք կգործես: Կհիվանդանաս, հիվանդություններից չվախենաս: Ինչ պատկերներ գան քո աչքի առաջ, նույնությամբ կկատարես»: Հենց սրանից հետո է վարպետ Լևոնը որոշել այդքան խորը փորել կարտոֆիլի հորը: Վարպետ Լևոնի սկզբունքն է եղել փորել միայն ձեռքով՝ հատիչով ու մուրճով: Նա մերժել է էլեկտրական գործիքներ, տեխնիկա տրամադրելու առաջարկները: Նրան հանդիպել են հողի տարբեր շերտեր՝ սևահող, տուֆ, բազալտ, որոնք բոլորը հաղթահարել է՝ փորելով 23 տարվա ընթացքում գրեթե ամեն օր: Նա և ամուսինն ունեն 4 աղջիկ ու 12 թոռ, բայց Տոսյայի խոսքով՝ տեխնիկայի այս դարում ոչ ոք չի շարունակի վարպետ Լևոնի գործը և հատիչով ու մուրճով քարանձավ չի փորի: Վարպետը մի քանի տարի է, ինչ մահացել է, սակայն իր աշխատանքը մինչ օրս շարունակում է զարմացնել բոլոր այցելուներին:

The Bear Cave is located in the Vayots Dzor region, 7 km from the village of Areni, in the area where another important object, the Areni Cave, is located. You can only get there on foot, 30 minutes from Noravank

Արջի քարանձավը գտնվում է Վայոց ձորի մարզում՝ Արենի գյուղից 7 կմ հեռավորության վրա, այն տարածքում, որտեղ գտնվում է մեկ այլ կարևոր օբյեկտ՝ Արենիի քարանձավը։ Այնտեղ կարող եք հասնել միայն ոտքով՝ Նորավանքից 30 րոպե հեռավորության վրա

The cave was discovered by hunters in 1978. Bear bones were found in one of the many rooms of the cave. It is said that the bear got lost after entering the cave and could not find the way out. It was the bones of the bear that gave it the name Bear Cave. The cave has dozens of large and small niches. There are difficult areas through which only a creeper can pass. It is very easy to get lost, so you should only go to the cave accompanied by a knowledgeable person. Bear Cave is under state control.

Քարանձավը որսորդները հայտնաբերել են 1978 թվականին։ Քարանձավի բազմաթիվ սենյակներից մեկում արջի ոսկորներ են հայտնաբերվել։ Ասում են, որ արջը քարանձավ մտնելուց հետո մոլորվել է ու չի կարողացել ելքը գտնել։ Հենց արջի ոսկորներն են նրան տվել Արջի քարանձավ անունը: Քարանձավն ունի տասնյակ մեծ ու փոքր խորշեր։ Կան դժվարին հատվածներ, որոնց միջով կարող է անցնել միայն սողունը։ Շատ հեշտ է մոլորվել, ուստի պետք է քարանձավ գնալ միայն բանիմաց մարդու ուղեկցությամբ։ Արջի քարանձավը պետական ​​վերահսկողության տակ է.

Presentation

Cycling tourism

We all love to relax. But everyone rests differently. Someone likes to bask in the rays of the southern sun and swim in the sea, someone leaves to see the culture of other countries, wander through the medieval streets, see architectural sights, someone travels for shopping, but someone goes hiking. One of the types of hiking is cycling.

Cycling is travel by bicycle. Bicycle tourism is very diverse: from leisurely trips for a couple of days to serious mountain hikes for several weeks.

Types of cycling

Classic cycling tourism is a measured, calm type of tourism that involves spending the night in tents, gatherings around a fire and cooking food on it. Such trips are often planned in advance. As a rule, they involve one or more overnight stays.

Aggressive cycling tourism was created as a result of the merger of three areas (classic cycling tourism, mountain biking competition and conventional cycling). Within one trip, you can alternate between racing bikes and calm riding. This will add variety to your hike. This type of tourism has a number of features, namely: a fast pace of movement on the route, good technical and physical training of participants, good technical equipment of the bike, a minimum of equipment in the «shoulder» form, the absence of unnecessary parts on the bike (trunks, bags, fenders).

Sports-style tourism is preferred by lovers of nature and fast driving on a two-wheeled car. This type of tourism helps to combine communication with friends and cultural sightseeing. A distinctive feature of sports driving is the speed of movement.

Civilized cycling is suitable for lovers of comfort: for those who like to eat in restaurants and sleep in comfortable rooms.

Winter cycling is one of the most difficult types of tourism, as it involves extreme conditions: blizzards, traffic jams, drifts, blizzards, cold. A feature of this type of tourism is that the route must be thought out with great care, you need a maximum of equipment up to the stove in the tent. This type of cycling tourism is quite dangerous, as it is full of unforeseen circumstances.

Benefits of cycling

Passion for cycling will help you always stay in good shape.

Bicycle tourism — an environmentally friendly form of recreation — is another obvious advantage.

Cycling is an active type of recreation that brings a lot of new experiences and positive emotions. But you should always remember about the safety of your trip. It is achieved due to the good development of the route, the right equipment and the reliability of the two-wheeled vehicle․