Day: 02.03.2022

Հայաստանը առաջինն էր, որ 301 թվականին քրիստոնեությունը հռչակեց պետական կրոն: Այդ գործում բացառիկ դեր են խաղացել Տրդատ Գ թագավորը և հայոց առաջին հայրապետ Ս. Գրիգոր Լուսավորիչը:

Տրդատ Գ թագավորը Արշակունի տոհմից Խոսրով Ա-ի որդին էր, որին դավադրաբար սպանել էր Ս. Գրիգոր Լուսավորչի հայրը` Անակ Պարթև իշխանը, Պարսից թագավորի սադրանքով:

Հայոց Տրդատ թագավորը հեթանոս էր և դաժանորեն հալածում էր քրիստոնյաներին:Հայ պատմագրության համաձայն, երբ 287 թվականին Տրդատը հռոմեական զորքի օգնությամբ վերադառնում է Հայաստան՝ վերագրավելու իր հոր գահը, ճանապարհին զոհեր է մատուցում Անահիտ հեթանոսական չաստվածուհու մեհյանին: Իր զինակիցներից Գրիգորը քրիստոնյա լինելով հրաժարվում է զոհ մատուցել: Այդ ժամանակ Տրդատին հայտնի է դառնում նաև, որ նա իր հոր` Խոսրով Բ-ին սպանող Անակ իշխանի որդին է: Տրդատը հրամայում է նրան գցել Արտաշատի ստորերկրյա բանտը, որ սահմանված էր մահապարտների համար:  Այնուհետև տանջամահ է անում Ս. Հռիփսիմյանց կույսերին, ովքեր, փախչելով Դիոկղետիանոս կայսեր հալածանքներից, հաստատվել էին Վաղարշապատ մայրաքաղաքի մոտ: Տրդատը հմայված Հռիփսիմե կույսի գեղեցկությունից, ցանկանում է ամուսնանալ նրա հետ, սակայն մերժվելով հրամայում է բոլոր կույսերին նահատակել: Կույսերի և հատկապես Հռիփսիմեի նահատակությունը հոգեկան այնպիսի հզոր ցնցումներ է պատճառում Տրդատին, որ վերջինս հոգեկան ծանր հիվանդություն է ստանում: 5-րդ դարում ժողովուրդը այդ հիվանդությունը բնորոշում էր խոզակերպությամբ և Տրդատին քանդակագործության մեջ պատկերում խոզակերպ:  Այդ ժամանակ թագավորի քրոջը՝ Խոսրովիդուխտին  երկնային տեսիլքով հայտնի դարձավ, որ թագավորին և երկրի թափուր մնացած գահը կարող է փրկել միայն Գրիգորը: Այդ տեսիլքն ահեղ սպառնալիքներով կրկնվեց երկրորդ անգամ, մինչև որ նախարարները հավատացին և շտապեցին վիրապից դուրս բերել Ս. Գրիգորին: Վերջինս, ազատվելով բանտարկությունից, նախ ամփոփում է նահատակ կույսերի աճյունները, ապա 66 օր քարոզում քրիստոնեական վարդապետությունն ու բժշկում Տրդատ թագավորին: Թագավորը և ողջ արքունիքը քրիստոնյա են դառնում, և քրիստոնեությունը հռչակվում է  որպես պետական կրոն: Այդ գործում քիչ դեր չի ունեցել նաև թագավորի կինը Աշխենը, ում հայոց եկեղեցին դասել է սրբերի շարքը:  «Մեր լուսավորության երկրորդ հայրը», ինչպես նրան կոչում է Ս. Մովսես Խորենացին, թագավորեց 56 տարի և մահացավ՝ թունավորվելով թշնամի նախարարների ձեռքով:
Այդ ամենից հետո Աշխեն թագուհին առանձնացավ Գառնու ամրոցի ճգնարանում: Իսկ Խոսրովիդուխտը, որն իրավամբ համարվում է ողջ Հայաստանի կույսերի մայրը, նույնպես միայնացավ Գառնիում, որտեղ և բարեպաշտությամբ ավարտեց իր կյանքը:

Simple past vs present perfect 1

	The film hasn’t started yet.
	Paul cleaned his car yesterday.
	Have you ever eaten snails?
	It hasn’t rained since yesterday.
	I lost my phone last Sunday.
	What did you do last weekend?
	We have been to India twice.
	Were you in Spain last summer?
	Cervantes wrote ‘ Don Quixote’.
	I have always loved you.

I Մեր գյուղն էն է, որ հըպարտ, Լեռների մեջ միգապատ, Խոր ձորերի քարափին՝ Ձեռը տըված ճակատին՝ Միտք է անում տըխրադեմ․ Ի՞նչ է ուզում՝ չըգիտեմ․․․ Պաս չենք էնտեղ մենք ուտում, Ու ջերմեռանդ աղոթում, Ժամ ենք գնում ամեն օր․ Բայց միշտ ցավեր նորանոր, Միշտ մի աղետ, մի վընաս Գալիս են մեզ անպակաս։ Ահա պատմեմ ձեզ մի դեպք, Մի պատմություն, որ երբեք Հիշատակով տըխրալի Սըրտիս հանգիստ չի տալի։ II  Մեր գյուղից վեր մինչ էսօր Կա ուռենի մի սըգվոր։ Մեծ անտառից նա զատված, Մարդու կացնից ազատված՝ Կանգնած է դեռ ու շոգին Հով է տալի մըշակին։ Գիժ, լեռնային մի վըտակ Խոխոջում է նըրա տակ, Խաղում կանաչ մարգերին։ Էն առվակում կեսօրին, Երբոր շոգից նեղանում, Գընում էինք լողանում։ Տըկլոր, աշխույժ խըմբակով, Աղաղակով, աղմուկով Խաղում էինք, վազվըզում Գույն-գույն մանրիկ ավազում։ Կամ հետևում հևիհև Թիթեռնիկին ոսկեթև, Ու միշտ հոգնած ժամանակ, Էն մենավոր ծառի տակ Նըստում տըխուր մի քարի, Գերեզմանին Մարոյի․․․    Մարո՜, անբա՜խտ, վաղամե՜ռ, Դու մանկության իմ ընկեր, Ո՜րքան ենք մենք խաղացել, Իրար սիրել ու ծեծե՜լ․․․ III    Ժիր էր Մարոն, դուրեկան, Նոր էր իննը տարեկան, Նըրանց տունը երբ մի օր Եկան երկու եկավոր։ Ու Մարոյի մայրիկը Երբ որ բերավ, դրավ լիքը Խոնչեն նըրանց առաջին, ― Շնորհակալ ենք մենք, ասին․ Տաշտներըդ լի հաց լինի, Դուռներըդ միշտ բաց լինի․ Հաց չենք ուզում ձեզանից, Հող տըվեք մեզ ձեր տանից․․․ Էն ժամանակ Մարոյի Հայրիկն առավ արաղի Լիքը բաժակն ու ասաց․ ― Կամքըդ լինի, տեր աստված․․․ Նըշանեցին Մարոյին, Տըվին չոբան Կարոյին։ IV    Չոբան Կարոն սարերի Մի հովիվ էր վիթխարի․ Բոյ-բուսաթին նայելիս Մարդու զարզանդ էր գալիս․ Բայց զոքանչը անսահման Սիրում, փարում էր նըրան։ Շատ էր սիրում և Մարոն․ ― Լավն է, ասում էր, Կարոն, Բերում է ինձ ամեն օր Կանփետ, չամիչ ու խընձոր․․․ V    Մին էլ Կարոն աղմուկով Եկավ զուռնով-թըմբուկով, Ու Մարոյին զուգեցին, Երեսին քող ձըգեցին, Հինա դըրին ձեռքերը․․․ Եկավ խաչով տերտերը, Տարավ ժամում կանգնեցրեց․ ― Տե՞ր ես, որդյա՛կ, հարցըրեց։ ― Տեր եմ, ասավ մեր Կարոն, Լուռ կանգնած էր միշտ Մարոն… Հայրն էլ եկավ ու ծեսին Էսպես օրհնեց իր փեսին․ ― Ջաղացիդ միշտ հերթ լինի, Մեջքըդ ամուր բերդ լինի․․․ Իսկ երբ հնչեց «տարան-հա՜»-ն, Նըրան փեսի տուն տարան։ Պսակեցին Մարոյին, Տըվին չոբան Կարոյին։ VI    Թե գըրբացի չար ջանքով, Գիր ու կապով, բըժժանքով Մանուկ սիրտը կըտրեցին, Կամ թե նըրա հանդերձին, Էն անհոգի չար ջադուն Քըսեց գիլի ճըրագուն… Էդ չիմացավ ոչ ոք պարզ, Միայն փոքրիկ նորահարս Մարոն ատեց իր մարդուն․ Փախավ, եկավ ետ հոր տուն։ Եկավ լացեց նա վըշտոտ․ ― Ես չեմ գընալ նրա մոտ․ Ես սիրում եմ մայրիկին, Ես չեմ ուզում լինեմ կին․․․ VII    Հայրիկն էնժամ բարկացավ, Ծեծեց նըրան ու ասավ․ ― Դու՛րս իմ տանից, սևերե՛ս, Ետ չընայես դեպի մեզ, Ոտ չըդնես էլ տունըս, Մըրոտեցիր անունս․․․ Լալով, ծածկած իր դեմքը, Թողեց Մարոն հոր շեմքը։ VIII    Ու հալածված իր հորից, Փախած չոբան Կարոյից, Սոված, պատռած շորերով, Կորչում էր նա օրերով։ Կուչ էր գալիս խըղճալի Օջախի շուրջ օտարի Կամ թափառում մեն-մենակ Մեր հանդերում շարունակ։ IX    Շատ ամիսներ անց կացան․․․ Դիմաց սարից մի չոբան Ձեն էր տալիս մի օր մեզ, Թե՝ իմացե՛ք, որ էսպես Կարմիր շորով մի խիզան Ընկավ ձորը, մի կածան․․․ Դուրս թափվեցինք մենք գյուղից, Հեռու կանգնած, երկյուղից, Տեսանք՝ ահեղ էն ձորում Ոնց էր լալիս ու գոռում Մարոյի հայրն ալևոր, Մայրը ճըչում սըգավոր։ Շատ լաց եղավ և Կարոն․․․ Մեռա՜վ, գնաց մեր Մարոն։ X    Սակայն անբախտ նըրա դին Պապի կողքին չըդըրին։ Գյուղից հեռու մինչ էսօր Կա ուռենի մի սըգվոր։ Էն մենավոր ծառի տակ Փոս փորեցին մի խորին, Առանց ժամ ու պատարագ Մեջը դըրին Մարոյին, Էն սև քարն էլ տաշեցին, Բերին վըրեն քաշեցին։ XI    Շատ եմ տեսել, երբ սըգվոր Մայրը մենակ, սևաշոր, Կորանալով էն քարին՝ Ձեն էր տալիս Մարոյին․ ― Ո՞վ քեզ ծեծեց, Մարո ջա՜ն, Ո՞վ անիծեց, Մարո ջա՜ն, Ո՞ւր փախար դու, Մարո ջա՜ն, Տուն արի՛, տո՜ւն, Մարո ջա՜ն, Խո՛ր ես քընել, Մարո ջա՜ն, Չե՛ս զարթնում էլ, Մարո ջա՜ն․․․ Կորանալով էն քարին՝ Ձեն էր տալիս Մարոյին․ Խունկ էր ծըխում, մոմ վառում, Որ գիշերվան խավարում Փայփըլում էր մեն-մենակ Հեռվից երկար ժամանակ։ 1887