Հ’առավօտը, լիսը վօր բ՛ացվէց, մէրս տավարը դուս հանէց, մի գ՛րվանքա բ՛ուրթ տվուց քվօրս, մի կտօր չօր հաց, գ՛նացինք։ Գնացինք, քվօրս շանց տվի քարափը, գ՛նաց կաննէց գ՛լխին, թէշին մանէց. էլի քարափը ծակվէց, թէշին ընկավ մէչը, կռացավ տէհավ, մի պառավ կնիկ նստած ա, բ՛արկացած ասէց. «Նա՛նի, թէշին տո՛ւր»։ Պառավն ասէց. «Վօրթի՛, հ’արի, վէ կալ, տար, յէս մէնձ կնիկ էմ, կարալ չէմ տէղիցս կաննիլ»։ Ախչիկը բ՛արկացած ասէց. «Արա գ՛ուռը վօ՞րդի ա»։ Ասէց. «Ձ՛օրի միչօվն հ’արի»։
Առավոտը, լույսը որ բացվեց, մայրս տավարը դուրս հանեց, մի գրվանքա բուրդ տվեց քրոջս, մի կտոր չոր հաց գնացինք։ Գնացինք , քրոջս ցույց տվեցի քարափը, գնաց կանգնեց գլխին, իլիկը մանեց: Քարափն էլ ճեղքվեց, իլիկը ընկավ մեջը, կռացավ տեսավ, մի պառավ կին նստած էր և բարկացած ասաց. «Տա՜տիկ, իլիկը տու՜ր» Պառավն ասաց. «Աղջիկս՛, արի վերցրու տար, ես մեծ կինն եմ, չեմ կարող տեղիցս կանգնել: Աղջիկը բարկացած ասաց. «Դուռը որտեղ է» Ասեց. «Ձորի՛ միջով արի»
Ախչիկը ձ՛օրի միչօվը վէր էկավ, տէհավ մի գաղի դ՛ուռ բ՛աց ա, նէքսէվ մտավ, կռացավ վօր թէշին վէ ունի, տէհավ, դուռը կա վօչ, ասէց. «Նանի՛, դուռը կօրցրի, հ’ո՞ւր ա»։ Նանն ասէց․ «Վօրթի, հըլա արի, բ՛ան պըտիմ ասիլ։ Գնաց պառավի կուշտը։ «Մի,— ասէց,— ավիլը վէ կալ, մէր տունը սրփա»։ Ախչիկը սրփէց պրծավ, պառավն ասէց, «Վօրթի՛, մէ՞ր տունն ա թամուզ, թէ՞ ձ՛է՞ր»։ Ախչիկը բ՛արկացած ասէց․ «Մէր տունը թամուզ ա, ձ՛էր տունը մուռտառ»։
Աղջիկը ձորի միջով գնաց, տեսավ մի գաղտնի դուռը բաց է, ներս մտավ, կռացավ, որ իլիկը վերցնի, դուռը անհետացավ, ասաց. «Տատիկ՛, դուռը կորցրեցի, ուր է»: Տատիկն ասաց. «Աղջիկ, արի բան պետքա ասեմ»: Գնաց պառավի մոտ: «Մի-ասաց, ավելը վերցրու, մեր տունը մաքրի: Աղջիկը մաքրեց վերջացրեց, պառավը ասաց. «Աղջիկ՛, մեր տունն է մաքուր, թե ձերը»: Աղջիկը բարկացած ասաց, «Մեր տունը մաքուր է, ձե՛րը կեղտոտ»: