Posted in Գրականություն

Ֆիլմ

Կինեմատոգրաֆիան համեմատաբար նոր տեսակի արվեստ է: Նրա պատմությունը, երաժշտության, նկարչության, թատրոնի հազարամյա պատմության հետ համեմատած, շատ կարճ է: Սակայն դա չի խանգարել կինոյին մի քանի տասնամյակների ընթացքում դառնալ արվեստի ամենատարածված ձևը: Անգլիացի ռեժիսոր Ալֆրեդ Հիթչքոկը ասել է. «Ֆիլմը կյանքն է, որի հետ ձանձրույթը անհետացել է»: Կինեմատոգրաֆիան յուրատեսակ խթան է, որն ակտիվորեն միջամտում է մեր կյանքին և փոխում այն՝ դեպի իր պատկերած իդեալական աշխարհը:

Չի կարելի գերագնահատել կինոյի ազդեցությունը մարդկանց վրա։ Բոլորը մի քանի օրը մեկ դիտում են առնվազն մեկ ֆիլմ՝ ամբողջությամբ կամ մաս-մաս: Կես դար մեկ անձի համար դիտվել է մոտ 18 հազար ֆիլմ։ Իսկ սա մոտավորապես 27 հազար ժամ է։ Իսկ թե որքան ինֆորմացիա է մնում հանդիսատեսի ուղեղում, կարելի է միայն կռահել։ Հաճախ մենք շատ տեղեկություններ ենք ստանում ֆիլմերի միջոցով՝ պատմական պահեր, կենսագրություններ, գլխավոր հերոսների զգացմունքներ, հասարակության վերաբերմունքը խնդրին։

Ֆրանսիան կինոյի ծննդավայրն է։ Եվ ամենից հաճախ պատմության մեջ առաջին ֆիլմը կոչվում է «Գնացքի ժամանումը Լա Սիոտատ» Օգյուստ և Լուի Լյումիեր եղբայրների կողմից։ Այս 48 վայրկյան տեւողությամբ համր սև ու սպիտակ ֆիլմը նկարահանվել է 1895 թվականին Մարսելի մոտ գտնվող Լա Սիոտատ քաղաքի երկաթուղային կայարանում։ Ինչպես Լյումիեր եղբայրների մյուս վաղ ֆիլմերը, «Գնացքի ժամանումը» նկարահանվել է մեկ տեսարանով, առանց կրճատումների։ Նկարահանումն իրականացվել է Լյումիերների հայտնագործած կինոխցիկով (այդպես էր կոչվում՝ կինեմատոգրաֆ), որի մեջ բեռնված էր 35 մմ ֆիլմ։

Թեև «Գնացքի ժամանումը» վավերագրական ֆիլմ է համարվում, սակայն կադրում կարելի է տեսնել Լյումիերների ընկերներին և հարազատներին, որոնց նրանք խնդրել են մասնակցել նկարահանումներին, այսինքն՝ այն մասամբ բեմադրված ֆիլմ է։

Ըստ բազմաթիվ վկայությունների` «Գնացքի ժամանումը» ֆիլմը հանդիսատեսների մի մասին խուճապի էր մատնել։ Այն պահին, երբ շոգեքարշը շարժվում էր դեպի դահլիճ, մարդիկ վեր էին թռչում տեղերից, իսկ ոմանք էլ դուրս փախչում։  Գնացքի ժամանումը» երբեմն անվանում են առաջին սարսափ ֆիլմ։ Դիտողներից մեկը, ով տպավորված էր ֆիլմով, Մաքսիմ Գորկին էր, ով նույն տարի տեսավ «Գնացքի ժամանումը» Նիժնի Նովգորոդի տոնավաճառում։ «Եվ հանկարծ ինչ-որ բան կտտացնում է, ամեն ինչ անհետանում է, և էկրանին հայտնվում է երկաթուղային գնացք։ Այն նետի պես շտապում է ուղիղ դեպի քեզ. զգույշ եղիր: — գրել է Գորկին Նիժնի Նովգորոդի տերեւ թերթում 1896 թ.

Այնուամենայնիվ, «Գնացքի ժամանումը» իրականում Լյումիերի առաջին ֆիլմը չէ։ Նրանց ամենավաղ աշխատանքները չեն ցուցադրվել 1895 թվականին Փարիզի Գրանդ սրճարանում տեղի ունեցած հանրահայտ հասարակական սեանսում: Դրանից հետո նկարահանվել է «Գնացքի ժամանումը», և հանրությունն իր առաջին ֆիլմը տեսել է միայն 1896 թվականին։

Լյումիերի ցուցադրության ծրագիրը, որը տեղի ունեցավ 1895 թվականի դեկտեմբերի 28-ին Փարիզում, ներառում էր տասը ֆիլմ, որոնց թվում էր «Սփռված ցողիչը»՝ աշխարհում առաջին կատակերգությունը։ Լյումիերները, կազմակերպելով առաջին հանրային վճարովի շոուն, դարձան կինոյի գյուտարարները՝ որպես տպավորիչ արվեստի նոր տեսակ։

Самые первые фильмы были черно-белыми

Առաջին Կինոնկարը

Լուի Լեպրինսը, ով հորինել է իր սեփական կինոխցիկը, նկարահանել է Roundhay Garden Scene -ը 1888 թվականի հոկտեմբերին Անգլիայում։ Այս կարճ, երկու վայրկյանից պակաս ֆիլմում Լեպրինսի ընտանիքը և ընկերները զբոսնում են այգում: «Տեսարանը», որը բաղկացած էր 20 կադրից, մնացել է միայն լուսանկարչական թղթի վրա (գյուտարարն այն օգտագործել է ֆիլմի փոխարեն) և չի ցուցադրվել որպես ֆիլմ։ Ինքը՝ Լեպրենսի ճակատագիրը, ողբերգական է եղել. 1890 թվականին նա մեկնել է Ֆրանսիա և անհետացել։ Ոստիկաններին չի հաջողվել պարզել, թե ինչ է կատարվել նրա հետ։

Աշխարհի առաջին կինոնկարը ՝ «Ռենդհեյի դրվագները» ֆիլմը, նկարահանվել է Անգլիայում 1888 թվականին, ռեժիսոր ֆրանսիացի Լուի լե Պրինսի կողմից, և օգտագործվել է նոր տեխնոլոգիա ՝ թղթից պատրաստված հատուկ ժապավենի վրա ձայնագրելու համար: Առաջին կինոնկարը տևեց մոտ 1,66 վայրկյան:

«Սինեմատոգրաֆի» (Լյումիերները այսպես անվանեցին իրենց հայտնագործությունը) առաջին սեանսների բոլոր արձագանքներում ընդծվում էր հանդիսանքի՝ այն ժամանակ արտասովոր թվացող հավաստիությունը։ Նրա ամենատարածված բնորոշումը դարձավ, թեկուզ և ոչ այնքան հաջող, «կենդանի լուսանկար» անվանումը։ Փարիզյան «Գրան կաֆեի» հանդիսատեսների տեսածը ավելին էր քան լուսանկարը։ Այն 35 հոգին, որ առաջինը մեկական ֆրանկ վճարեցին որևէ մեկին դեռևս անծանոթ սինեմատոգրաֆը դիտելու համար, վկա դարձան իրականության գեղարվեստական արտացոլման մի նոր եղանակի ծննդյանը։

առաջին ձայնային ֆիլմ

«Ջազի երգիչը» երաժշտական ​​ֆիլմը պատմության մեջ առաջին ձայնային գեղարվեստական ​​ֆիլմն էր։ Ֆիլմում օգտագործվել են համաժամանակյա դիտողություններ: 1927 թվականին ժապավենի թողարկումը նշանակում էր համր կինոյի դարաշրջանի ավարտ։ Այն ժամանակ ձայնը ձայնագրվում էր Vaitaphone տեխնոլոգիայի միջոցով։

Фильм «Певец Джаза» - первый звуковой фильм
Այնուամենայնիվ, ժապավեններում և ջազ երգիչից առաջ հնչում էին ձայնային երկխոսություններ։ Բայց բոլոր ֆիլմերը կարճամետրաժ ֆիլմեր էին։ Միայն 1921 թվականին Նյու Յորքի կինոդահլիճում ցուցադրվեց Գրիֆիթի «Երազանքի փողոց» լիամետրաժ ֆիլմը, որը ներառում էր մեկ երգի հաջորդականություն և մի քանի ամբոխի աղմուկ։

Հին անգլերենում «ֆիլմ» բառը ուներ «skin» նշանակությունը («skin» նշանակում է «ժապավեն», «մաշկ»)։ «Անգլերենում, որտեղ ծագել է այս բառը և հասկացությունը, ֆիլմը սկզբնապես անվանվել է բարակ մաշկ, ժապավեն: Կինեմատոգրաֆիայի ստեղծումից հետո այս բառը սկսեց նշանակել 20-րդ դարի ամենահայտնի գյուտերից մեկը՝ կինոժապավենը։ Կինեմատոգրաֆիայի ստեղծումը  պատմության և հասարակության զարգացման մեջ որակական նոր թռիչք էր։ Եթե առաջին ֆիլմը պատկերում էին կյանքի տարբեր տեսարաններ, իրականության որոշակի էսքիզների, ապա շուտով այն սկսեց ներթափանցել մարդկային հոգու ավելի խորը աշխարհ՝ զգացմունքների և պատկերների վրա
ազդելով։ Նույնիսկ կինոյի առաջին տեսաբան Ռիկկոտո Կանուդը գրել է. «Կինոն, պատկերների միջոցով արտահայտչական հնարավորությունները մեծացնելով, թույլ է տալիս մեզ անցնել համընդհանուր լեզվի:

Հայկական առաջին ֆիլմը

Намус

Նամուս ֆիլմի նկարագրություն.

1926թ.-ի հոկտեմբերի 3-ին Մոսկվայում տեղի է ունեցել Հայֆիլմի առաջին կինոնկարի՝ «Նամուսի» պրեմիերան: Ֆիլմը նկարահանվել է Ալ. Շիրվանզադեի համանուն վեպի հիման վրա։ Այն նկարահանել է Համո Բեկնազարյանը 1925թ.-ին:

«Նամուս»-ը դարձավ առաջին հայկական գեղարվեստական համր ֆիլմը: Այն պատմում է երիտասարդ զույգի՝ Սեյրանի և Սուսանի ողբերգական սիրո մասին։ Ֆիլմը ձայնավորված է 1960-ական թվականներին:

Թվական: 1925.

Ժանր: Դրամա.

Ռեժիսոր: Համո Բեկնազարյան.

Դերերում: Սամվել Մկրտչյան (Սեյրան), Մարիա Շահուբաթյան – Տատիևա (Սուսան), Հովհաննես Աբելյան (Բարխուդար), Թագուհի Հակոբյան – Հասմիկ (Մարիամ), Հրաչյա Ներսիսյան (Ռուստամ), Ավետ Ավետիսյան (Հայրապետ), Օլգա Մայսուրյան (Գյուլնազ), Նինա Մանուչարյան (Շպանիկ), Հռիփսիմե Մելիքյան (Սանամ), Երանուհի Ադամյան (Մարիամի ընկերուհի), Համբարձում Խաչանյան (Բադալ), Միքայել Գարագաշ (խանութպան), Հուսիկ Մուրադյան (պարող երեխա), Տիգրան Շամիրխանյան (զուռնաչի), Արմեն Գուլակյան (դրվագ), Պահարե (պանդոկապետ)

Տևողություն: 62 րոպե, վերականգնված տարբերակը՝ 85.

Հայկական կինոյի պատմության սկիզբը համարվում է 1923 թվականը, երբ Երևանում հիմնադրվեց կինոստուդիա և նկարահանվեց առաջին հայկական շարժանկարը`   «Խորհրդային Հայաստանը»:

Ֆրանսիացի կինոքննադատ Մարսել Մարտինը, ով դրել է կինոյի արտահայտչամիջոցների գեղագիտական հիմքերը, պնդում էր, որ կինոն խիստ իրատեսական է, և այն ամենալավն է մեզ տալիս իրականությանը զգացում, քանի որ ավելի ճշգրտորեն է վերարտադրում իրողության արտաքին հատկանիշները:

Իրեն բնորոշ հատուկ տեխնիկական հնարքների միջոցով, ինչպիսին խոշոր պլանն է, հնարավոր է դարձնում «թափանցել իրերի էությանը մեջ, ընկալել անհանգստությունը նրանց սրտի թրթիռում և ապրել նրանց հետ: Կարելի է պնդել, որ կինոն ցանկացած այլ գեղարվեստական արտահայտչամիջոցից լավ է ատացոլում իրականությունը։ Ֆիլմը, գուցե լեզու է և ավելին այն հենց իրականությունն է»: Կինոն իսկապես ունի պատկերների համընդհանուր լեզու, որը հասանելի է անկախ ազգությունից, գենդերից, ընդհանուր մշակույթից, և հենց դա է կինոն դարձնում արվեստներից ամենազանգվածայինը։

Հղումններ՝

Առաջին Ֆիլմ

Ֆիլմի պատմությունը

Առաջին կինոնկարը

Կինո

Հայկական առաջին ֆիլմը

Հայֆիլմ

Author:

Ես Գոհար Սիմոնյան եմ 15 տարեկան։Սովորել եմ Նորագավթի 140 հիմնական դպրոցում ։ Ես հաճախել եմ գորգագործության , դիզայնի։ Սիրում եմ լուսանկարել բնությունը ։ Ազատ ժամանակ սիրում եմ գիրք կարդալ, ֆիլմեր դիտել և երաժշտություն լսել։

Добавить комментарий

Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *